Κέντρο ελέγχου του αντιδραστήρα Νο 4, φωτογραφημένο το 2005. Ραδιενεργό, τζιζ.
Ο αντιδραστήρας καλύφθηκε από μια τεράστια τσιμεντένια καπότα, για να αποφευχθεί περαιτέρω διαρροή. Βασικά ήταν ένα πρόχειρο μπάλωμα, για να συνεχίσουν να λειτουργούν οι υπόλοιποι αντιδραστήρες. (Το 2000 έκλεισε οριστικά όλο το εργοστάσιο.) Η κατασκευή επισήμως λεγόταν Καταφύγιο, έμεινε γνωστή ως Σαρκοφάγος.
Αυτό το πράγμα έχει ρωγμές εδώ κι εκεί, και κινδυνεύει να καταρρεύσει. Και αν καταρρεύσει, γεια σας. Οι εργασίες συντήρησης και ενίσχυσης επιβάλλουν να μπαίνει κόσμος μέσα (15 λεπτά την ημέρα έκαστος), και μέσα είναι ρημαδιό.
Μια νέα, μεγαλύτερη κατασκευή, που θα σκέπαζε όλο τον αντιδραστήρα (μαζί με την καπότα), ήταν να τελειώσει το 2005, αλλά τώρα πάει για 2015. Εν τω μεταξύ, η κοντινότερη πόλη, στην οποία έμεναν κυρίως εργάτες και επιστήμονες του εργοστασίου, και την οποία αξιώθηκαν να εκκενώσουν "προσωρινά" 36 ώρες μετά το ατύχημα, έχει βέβαια μείνει πόλη-φάντασμα. Σχολείο φωτογραφημένο το 2005, κατέρρευσε λίγο μετά:
Και απ' το 2011 και μετά, η γύρω περιοχή αποκτά τουρισμό. "The Zone of Alienation is considered relatively safe to visit". Ο τύπος φοράει μάσκα (Sandman...) για πλάκα.
Υ.Γ. Όποιος ξέρει αν είναι Τσέρνομπιλ ή Τσερνόμπιλ ή Τσερνομπίλ, να μου πει.
Αν κρίνω από τα σχόλια στο tvxs (που ομολογουμένως δεν είναι ό,τι πιο αντιπροσωπευτικό, λέμε τώρα), η ανάληψη ευθύνης για τη μπόμπα στο σταθμό του Αιγάλεω από το "Αντάρτικο Πόλεων" (μα, στο λόγο σας; Αντάρτικο Πόλεων;) δεν έπεισε :
Αστείρευτη φαντασία στη ΓΑΔΑ. Την ευθύνη ανέλαβε η πρωτοεμφανιζόμενη τρομοκρατική ομάδα "Πρωτοεμφανιζόμενη Τρομοκρατική Ομάδα".
Το Les Misérables είναι ένα θεαματικά ποπ μιούζικαλ, τουλάχιστον σε σχέση με το μυθιστόρημα. Αναμενόμενο, αφού ο Claude-Michel Schönberg αποφάσισε να ασχοληθεί με το είδος όταν είδε το Jesus Christ Superchrist.
Ανέβηκε το 1980 στο Παρίσι με τα χίλια ζόρια και κατέβηκε γρήγορα-γρήγορα. Ανέβηκε το 1985 στο Λονδίνο, και δεν έχει κατέβει ακόμα. Οι φρικαλέες κριτικές που πήρε δεν πτόησαν κανένα, και παραμένει τρελά δημοφιλές. Για την ακρίβεια, μόνο η Ποντικοπαγίδα παίζεται περισσότερα χρόνια σερί.
Βέβαια, οι κριτικές είχαν δίκιο. Το έργο είναι όντως σούπα ως επί το πλείστον. Και είναι -βέβαια- ποπ. Έχει γούστο όμως.
Κυκλοφορούν πολλές εκδοχές. Για audio προτείνεται το 10th Anniversary Concert (Original London Cast). Για θέαμα, αφού παράσταση δεν έχει μαγνητοσκοπηθεί ποτέ επισήμως, προτείνεται η συναυλία του In Concert - 25th Anniversary. Το μόνο πλήρες, στα αγγλικά τουλάχιστον, είναι το Complete Symphonic Recordings (Original London Cast πάλι). Και το Original French Concept Album έχει το ενδιαφέρον του.
3) Master of the House (25th Anniversary) : Οι Θερναδιέροι ως comic relief.
4) Do you hear the people sing? (10th anniversary)
5) La faute à Voltaire (original concept album)
[Όπως έλεγε και η Μαρία Ιορδανίδου (δίνοντας το παράδειγμα "Zut, merde, pas de raison / Saint Nicolas est un cochon"), οι γαλλικές καντσονέτες δε μεταφράζονται.]
First Aid Kit - The lion's roar. Καθαρόαιμο αμερικάνικο φολκ (post-folk? alt-folk? neo-folk? κάτι τέτοιο τέλος πάντων) από δυο μικρές Σουηδέζες. Go figure.
Διαβάζω τη συνέντευξη του Λυκούδη (γραμματέας της Κ.Ε. της ΔΗΜ.ΑΡ.), και κρατιέμαι να μη φωνάξω "τα 'χα πει εγώ αυτά!".
Διαβάζοντας πίσω απ' τις γραμμές, ο τύπος βασικά μάς λέει ότι μέχρι χτες ψήφιζαν ΟΧΙ για ιδεολογικους λόγους (και για να μας πείσουν ότι είναι με το μέρος μας, βρε κουτά), αλλά άμα αύριο συμμετάσχουν σε καμιά κυβέρνηση συνεργασίας ή κάτι τέτοιο και η ψήφος τους - ω του θαύματος - έχει κάποια πρακτική σημασία, θα ψηφίσουν ΝΑΙ διότι τι να κάνουμε.
Διορθώστε με αν κάνω λάθος, αλλά νομίζω έχουμε ήδη ένα τέτοιο κόμμα, και λέγεται ΠΑΣΟΚ. Και τα 'δαμε τα χαΐρια μας.
Για να το πω αλλιώς, η πιο δημοφιλής (σε δημοσκοπήσεις) πτέρυγα της "αντιμνημονιακής αριστεράς" είναι ΑΚΡΙΒΩΣ τόσο αντιμνημονιακή όσο και ο Γιωργάκης: θεωρητικά, εντελώς και κάθετα και ανένδοτα. Στην πράξη πάλι, όταν είναι να μπει τζίφρα που μετράει, εκπροσωπώντας το λαό τάχαμου, καθόλου. Αμ έτσι κουμπάρε, χαίρω πολύ.
October 1939, outside a copper mine, Ducktown, Tennessee. Photo by Marion Post Walcott.
Τρομοκρατία από τα κάτω! Πάρτε κι έναν Tom Morello (δεν έχει embed, δυστυχώς), που εδώ αφήνει την κιθάρα "ARM THE HOMELESS" για να πιάσει την κιθάρα "WHATEVER IT TAKES".
For every action, a reaction, equal and opposite That's why, my friend, the blood tastes good every time I'm hit I got a will to win and a Cheshire grin, the Nightwatchman is near And you can't get it where you're at, but you can sure get it here
So come rain or sleet or dark and night, come wind or frigid snow There's a hundred thousand in the streets and that number's got to grow And when we put the governor on trial, I'll be in the front row Just take a look around, we're Union Town, 1, 2, 3, 4, let's go!
"Most of human history and art can be expressed in Star Trek plots. It's true. Just to go on a slight side-thing, the finals of my Cambridge degree was on the subject of Nietzsche and tragedy, and I mostly wrote about Star Trek. And I have to tell you, I got a very good degree.
It's partly because (just in case you wanted to write an essay about Nietzsche and Star Trek), Nietzsche argued that all tragedy was based on an opposition between the Apollonian and the Dionysiac instincts, in ancient Greece and in particular Greek tragedies. In other words, the Dionysiac instinct was for wine and revel and feasting, the id as you might say it, the animal part of us. And against that was the Apollonian: harmonic, logic, reason, rhetoric. And that the Greek civilization was playing out in front of itself the story of its own beginnings, from blood feuds and trials and tribal wars and appetite and sexual lust and animal instincts, to this extraordinary thing of logic and reason that it founded: Aristotle and the philisophers and music and Pythagoras and everything else. And the two were constantly at war. As they are in all of us, of course, which is why tragedy is so fantastic a medium.
And oddly enough, that's what most Star Trek stories are about. You have the Captain in the middle, who is trying to balance both his humanity and his reason. And on his left shoulder, in the original Star Trek, you have the appetitive, physical Dr McCoy. And on his right shoulder you have Spock, who is all reason. And they are both flawed, because they don't balance the two, and they're at war with each other, Bones is always having a go at Spock. And Kirk is in the middle, representing the perfect solution.
And not only that, the planets they visit usually make the mistake of being either over-ordered and over-reasonable and over-logical (so they kill those who descend, and they do it calmly and reasonably), and they have to learn to be a bit human. "You! Will! Learn! To! Be! Human!" Or, they are just a savage race that needs reason and order. So, anyway, that's why Star Trek is incredibly important."
Ό,τι ξέρω, το έμαθα από το QI. Ευτυχώς, σε αυτά συμπεριλαμβάνεται και η πιο θεσπέσια pick-up line όλων των εποχών. Προς τιμήν της ημέρας:
Σημειώσεις: 1) 9 ίντσες είναι 23 εκατοστα. 2) Το ύφος του Hugh Laurie είναι αμίμητο. 3) Και επειδή τόση ανεμελιά δε συνάδει με τις ημέρες, να και το τελευταίο άρθρο του Βαρουφάκη, περί επικείμενων ακρωτηριασμών και καυτηριασμών, να μας κάνει την καρδιά περιβόλι. (Μέχρι προχθές υποστήριζε ότι δεν υπάρχει καμία περίπτωση στον αιώνα τον άπαντα να εκδιωχθεί χώρα από τη ζώνη του ευρω. Μετά έκανε ένα ταξίδι στη Φρανκφούρτη. Αν και δεν κατονομάζει πηγές, εγώ μια φορά σκιάχτηκα. Με τις υγείες μας.)
Λέω, αν αναρωτιόσασταν "τι θα μας φορέσουν σήμερα;", να. ΑΥΤΟ θα μας φορέσουνε. Η μέρα της μαρμότας ξημέρωσε για άλλη μια φορά. Να πώς θα σώσουμε τη χώρα από τη συντέλεια του κόσμου: Πονάει κεφάλι; Κόβει χέρι, πόδι, σηκώτι, σπλήνα και στομάχι. Πάλι. Σα να μην πέρασε μια μέρα απ' το 2010. Λες και η προηγούμενη (καρμπόν) συνταγή πέτυχε, και κάπου στην αναμπουμπούλα δεν το προσέξαμε.
Και φτου ξανά μανά. Return of the Killer Klowns: Δανειακή Σύμβαση #2 + Μνημόνιο #2. Αλλά πρώτα, ανακεφαλαίωση:
Το 2010, πήραμε ένα θηριώδες δάνειο για να πληρώσουμε προηγούμενα δάνεια. Μας είπανε ότι μόνο έτσι θα αποφύγουμε την Καταστροφή της χρεωκοπίας. Βέβαια, όταν παίρνεις δανειοδάνειο, υπάρχουν ακριβώς τρία ενδεχόμενα:
1) ή είσαι σε θέση να το χρησιμοποιήσεις για παραγωγή πλούτου που θα υπερβαίνει την εξόφληση παλαιού και καινούργιου δανείου 2) ή ξέρεις ότι θα σου 'ρθουνε φράγκα από αλλού τώρα σύντομα, και μάλιστα αρκετά φράγκα ώστε να ξεπληρώσεις παλιά και νέα δάνεια, οπότε προλαβαίνεις 3) ή είσαι εντελώς μαλάκας, διότι αν δεν ισχύει κάτι απ' τα παραπάνω, απλώς καθυστερείς το μοιραίο και στην πορεία το κάνεις πολύ χειρότερο.
Μαντέψτε τι ισχύει στην περίπτωση της ελλάδας.
Το πρώτο ενδεχόμενο δεν παίζει, διότι μιλάμε για ένα δάνειο που έχει μοναδικό λόγο ύπαρξης να αποπληρώσει τα προηγούμενα. Όπως μπαίνει στη μία τσέπη από Τρόικα, έτσι βγαίνει απ' την άλλη προς Δανειστές, μόνο που στο μεταξύ φορτώνεσαι και τους τόκους. Μεγαλοφυές.
Το δεύτερο ενδεχόμενο δεν παίζει, διότι Μνημόνια. Όταν ο τρόπος που σου επιβάλλουν να "συμμαζέψεις τα οικονομικά σου" οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε συρρικνωμένη οικονομία, και επιπλέον υποχρεούσαι να πουλήσεις (κοψοχρονιά) ό,τι επικερδές έχεις και δεν έχεις αντί να το εκμεταλλευτείς, ε τι σκατά περιμένεις; Έσοδα; Από πού; Μειωμένα έξοδα; Τα ξαναχάνεις απ' το ΑΕΠ που πέφτει ανεξέλεγκτα, πλην όμως εντελώς προβλέψιμα. Πανύβλακα.
Μένει το τρίτο και μακρύτερο ενδεχόμενο. Και άντε, πες, δεν τους έκοψε. Τα λάθη είναι ανθρώπινα. Όταν είσαι "ειδικός" στον τομέα σου, και όλα τα ακαδημαϊκά ιδρύματα του τομέα σου έχουν φάει το παραμύθι αμάσητο εδώ και χρόνια, και διδάσκουν και αναπαράγουν τα ίδια λάθη, λογικό είναι να τα επαναλάβεις κι εσύ. Και όταν δεν είσαι ειδικός, ψαρώνεις εύκολα. Ανθρώπινο κι αυτό.
Εδώ όμως δεν έχουμε θεωρία στο χαρτί, έχουμε γεγονότα. Αυτή η μαλακία ΔΕ ΔΟΥΛΕΥΕΙ. Το κούρεμα αποδείχθηκε αναπόφευκτο. (Και αυτή τη φορά, οι αλήτες μάς το παρουσίασαν ως κινησάρα που θα μας ΣΩΣΕΙ από την Καταστροφή, ενώ λίγο καιρό πριν το κούρεμα θα ΕΦΕΡΝΕ την Καταστροφή, και έπρεπε πάση θυσία να το αποφύγουμε, και δώσ' του κι άλλες περικοπές και φόροι. Και μετά απορούν που δεν τους εμπιστεύεται άνθρωπος.) Οι προβλέψεις καταρρίφθηκαν πανηγυρικά. Τα νούμερα διαψεύσθηκαν. Το όλο πλάνο πήγε κατά διαόλου.
Εν τω μεταξύ, τύποι που αδυνατούμε να κατηγορήσουμε για έλλειψη νεοφιλελεύθερου καπιταλιστικού φρονήματος (π.χ. απ' το ίδιο το ΔΝΤ, απ' τη Standard & Poor's κλπ), αρχίζουν να κάνουν δηλώσεις του τύπου "μόνο λιτότητα χωρίς ανάπτυξη δεν κάνει δουλειά" και "παρατεταμένη λιτότητα κάνει πιο πολύ κακό παρά καλό, διότι η ύφεσις και το ΑΕΠ και λοιπά" και "μα έτσι το χρέος μεγαλώνει". (Σώπα.)
Και αφού φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, τι κάνουν όλοι αυτοί, αρχές 2012; Το ίδιο ακριβώς που έκαναν το 2010, και αποδείχθηκε ότι δε δουλέυει. Παρόλο που πλέον ομολογούν και μοναχοί τους ότι δε δουλεύει. Πάρε κι άλλο δανειοδάνειο να 'χεις. Τι μπορεί να πάει στραβά;
Είναι σα να έχεις έναν άνθρωπο που φοράει μαύρα γυαλιά-ζόφος και δε βλέπει την τύφλα του, να παίρνει φόρα και να τρέχει-τρέχει-τρέχει καρφί προς ένα ντουβάρι. Κάθε ανεξάρτητος και μη τυφλός παρατηρητής καταλαβαίνει ότι έτσι όπως πάει θα κουτουλήσει, αλλά αυτός δε βλέπει. Και κουτουλάει. Σκάει στο ντουβάρι με πάταγο, σπάει το κεφάλι του, πέφτει κάτω, αίματα, κακό. Και τι κάνει; Σταματάει να το σκεφτεί; Βγάζει τα γυαλιά μπας και δει πού πατάει; Αλλάζει κατεύθυνση; Όχι. Ξαναπαίρνει φόρα και ξανατρέχει ΠΡΟΣ ΤΟ ΙΔΙΟ ΝΤΟΥΒΑΡΙ.
Γιατί κάθε φορά που βλέπουμε σκηνή φλάσμπακ στο σινεμά, από πίσω παίζει φλάουτο; Γιατί η μπαρόκ μουσική και ειδικά το όμποε ταιριάζουν σε διαφημίσεις τραπεζών, ενώ το κλαρινέτο καθόλου; Πώς δουλεύει το theramin; Γιατί η μουσική που έγραψε ο John Williams για τους τίτλους ειδήσεων του NBC ταιριάζει τόσο πολύ σε τίτλους ειδήσεων;
Σε κάτι τέτοια απαντάει ο Bill Bailey στο Remarkable Guide to the Orchestra, αν και ως επί το πλείστον απλώς σπάει πλάκα με διάφορα. Μερικά highlights:
1) Docteur Qui "I am a massive fan of science fiction programmes and their themes, and a lifelong fan of Doctor Who. It's a wonderful theme, terrifying. I remember as a child I was terrified by it. It just strikes fear into your very soul. But when you listen to the chords, and you slow them down, it actually sounds a bit more like Belgian jazz. It's like a Jacques Brel song."
2) Cockney Overture "As you know, cockney music has influenced classical music for many many centuries, and I'd like to shine a light on that if I may."
3) The literal cop show soundtrack "I'm a massive fan of 1970's American cop show themes. Are you? They're fantastic! They're just so cool. It was a fantastic era for soundtracks. It was when soundtracks changed, they started to adapt, orchestras started to get the groove on. They started to incorporate electric keyboards, drumkits, electric guitars.
And what I love about them is that they're so literal. It's quite quaint, you knew exactly who the good guys were and who the bad guys, just by the chord. The good guys got a perfect fifth: strong, compassionate. The bad guys got an augmented fourth.
We'll start then, a typical scene, our heroes cruising around the town..."
Όπου, Amanda Palmer & The Grand Theft Orchestra (που προσεχώς βγάζουν άλμπουμ) διασκευάζουν το Polly των Nirvana.
Το τραγούδι είναι περσινό, από ένα tribute compilation στο Nevermind. (Ήμουνα νια και γέρασα.) Το βίντεο όμως σπαρταράει. Low budget, χωρίς πολλά-πολλά, μόνο με όσα πρέπει, έξοχο.
Η άχρηστη πληροφορία της ημέρας: Το ιρλανδικό baby boom σημειώθηκε το 1980, ακριβώς εννιά μήνες μετά την επίσκεψη του Πάπα Ιωάννη Παύλου του Β' στην Ιρλανδία.
"1979 was a huge event in Irish history, because it was the year of the Pope's visit. Οne of three of us turned up to see the Pope, and this should have been the high point of Hibernian Catholic Ireland. Instead, it probably served to underline just how thin the facade actually was. The Church and Hibernian Ireland had peaked.
Now, a friend of my older sister lost her virginity in that summer. It was obviously a momentous occasion for her, and probably insignificant for you, until you realize WHERE she lost it. She lost it in a tent, at the Pope's Youth Mass in Ballybrit. So as Bishop Eamon Casey was cheerleading, and an elderly clerical gentleman from Poland was preaching about chastity, some of the young people of Ireland were fornicating right under his nose.
And she wasn't the only one going at it. In fact, the entire nation responded to the Pope's message with an orgy of fornication. The American baby boom peaked in 1957, the British baby boom peaked in 1967, and guess when our baby boom peaked. It peaked on the third weekend of June of 1980, nine months to very day after the Pope kissed the tarmac."
Αυτά τα χαριτωμένα μάς αφηγείται ο Ιρλανδός οικονομολόγος David McWilliams, στο The Pope's Children, ένα συγκινητικά αισιόδοξο ντοκιμαντέρ απ' το μακρινό 2006. Βλέποντας το σήμερα, βέβαια, πέφτει τρελό γέλιο.
Ο McWilliams λοιπόν, δηλωμένος θαυμαστής του Milton Friedman, υποστήριζε χαρούμενα ότι αυτή η γενιά των Ιρλανδών, η πρώτη που μεγαλώνει σε συνθήκες Ευημερίας! Φτηνού χρήματος! Αύξησης βιοτικού επιπέδου! Ελεύθερης αγοράς! Αχαλίνωτου καταναλωτισμού! Ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ένωση! Ευρώ, ρε!, αυτή η γενιά είναι το Mέλλον. Η γενιά που θα πάει τη χώρα μπροστά, πιο μπροστά, ακόμα πιο μπροστά, ενώ η οικονομία πάει γαμιώντας, τα λεφτά τρέχουν απ' τα μπατζάκια και ο κελτικός τίγρης βρυχάται. Yippie-ki-yay, motherfucker!
Αυτά το 2006. Στο 2012, ο ίδιος άνθρωπος πάει και βγάζει το παρακάτω βιντεάκι. Βρε πώς αλλάζουν οι καιροί.
(Τουλάχιστον, ΚΑΠΟΙΟΙ οικονομολόγοι έχουν την ικανότητα να ξεστραβώνονται όταν η πραγματικότητα τούς διαψεύδει τόσο μα τόσο πανηγυρικά. Να κάτι που δεν ισχύει για όλους, και κυρίως γι' αυτούς που αποφασίζουν. Το φελέκι μου μέσα.)
Αν χρειάζεστε κάποιο λόγο να πατήσετε το κουμπάκι του play, ενημερώνω ότι το άσμα περιέχει το στίχο "and there was Data and there was Troi, in a sexual position called the Spock-McCoy".
(Κάθε πρώτο ποστ που σέβεται τον εαυτό του οφείλει να είναι ασυμβίβαστα random.)
